برده هوش از سر من دیر زمانی است کَسی
که ندیــــده رخ و دل داده به اویـــــــــند بسی
سیلی از اشـــــــگ بود جاری و رودی از خون
از غــــــم فرقتـــــــــش از دیــده چو رود ارسی
اگـــــــــر آن یار ســــفر کرده بــــــیاید زسفر
جز تماشــــــای رخــــــش هیچ ندارم هوسی
عاشق روی وی و زنده به عشــقش هستم
عشــــق او گر نبود من نکــــشم یک نفسی
هر که دل داده و عاشق شــــده جز بر رخ او
کار او عشــــــق نباشد که بود بوالـــــهوسی
گرکه در روز جـــــزا او نشـــــود شـــــافع من
نیـــــست در محکـــــمه آن روز مــرا دادرسی

شاعر : علی اسماعیلی