نرگس مستِ تو را هر مژه ای شمشیر است
در نظربازی تو، صیدِ دلم تسخیر است
سال ها دل ز کفم برده ای و تابم را
پای در بندِ دو تا زلف تو، در زنجیر است
هی مرا وعده ی امروز به فردا دادی
نکند دیر کنی؛ جمعه ی دیگر دیر است!
کاش ای کاش که دل طاقت دوری را داشت
تا به کی غیبت کبرای تو را تأخیراست؟
در فراق تو شب و روز ندارَم آقا
لحظه ها بی تو بسی هر نفسی دلگیر است
دیده ام در خور دیدار تو بی تدبیر است
ورنه مهتابِ رُخت هرشبه عالَم گیر است
معدِنِ فیض خدائی و خدا می داند
که طلای تو، برای مِسِ جان اِکسیر است
شِکوَه و آه ز فقدانِ نبی؛ آن مولا
با تو آیات و کراماتِ علی تفسیر است
بعد از این در غم هجرانِ تو شاعر باشم
سخنِ یادِ تو را خامۀ دل، تحریر است
گرچه این منتظرت زار و خطاکار امّا
بُگذَر آقا که گناه از مَنِ بی تدبیر است
«مهدوی» یک دِله کن دل که خدا می داند
  رازِ این پَرده ی غیبت گُنه و تزویر است