بين غربت حجره ام شد کربلايي
یک نفس آه مانده دیگر تا رهایی
بی قرارم ناله دارم ای جواد من کجایی
وای؛ خسته حال و ناتوانم
زهر کین سوزانده جانم ای جوادم
وای؛ خیره بر در مانده ام من
أشهد خود خوانده ام من ای جوادم
من حجت مسمومم واویلا واویلا
همچون حسین مظلومم واویلا واویلا
جان من بر لب رساندند وقت رفتن
گرچه آزارم فراوان داده دشمن
دیگر از بغض، خصم نگذاشت پا به روی سینه من
وای؛ گرچه قلبم را شکستند
دست طفلانم نبستند وامصیبت
وای؛ دخترم را غرق آزار
کس نبرده بین بازار وامصیبت
اگر چه خون می بارم واویلا واویلا
بر پیکرم سر دارم واویلا واویلا
بین کوچه سوی خانه قدکمانی
هی زمین خوردم به حال ناتوانی
بودم آنجا یاد مادر، یاد روی ارغوانی
وای؛ یاد ثانی یاد سیلی
یاد روی سرخ و نیلی وامصیبت
یاد آن بانوی خسته
یاد گوشوارِ شکسته وامصیبت
با کینه او را کشتند واویلا واویلا
با بغض مولا کشتند واویلا واویلا

شاعر : رضا تاجیک