هشتمین علیّ ِ زمان

( غزلی به مناسبت سالروز شهادت امام رضا (ع) )

آهویی اوفتاده پای حرم ، کربلای تو را نظاره گر است
بازهم این کبوتری که منم،با دو بال شکسته پشت در است

باز غرقِ  قیامتی  شده ام ، در خراسان ِ چشمهای ترت
نینوائی دگر گشوده دهن، لیک قدری نهان و مختصر است

ردّ پای تو را که می شنوم،خویش را می کنم در آینه گم
آری آن روح  ِ پر تلاطم تو، بر زمین و زمان بزرگتر است!

قلبم از اضطراب می تپد و چشمم ابر ِ سکوت می شکند
باز هم غرق در جنون شده ام،اتّفاقی به جانب ِ خطر است

نرم نرمک نگاه ِ خیس ِ مرا،طعم  ِ زهری نموده پر ز محن
روزگار از مذاق ِ دل به در وکودک ِ حسّ ِ عشق بی پدر است

روح من قرنها نشست عقب ، باز برهم زدم حصار زمان
دیدم آن را که  دل سیاه  بُوَد ، بیگمان اهل دشمن سحر است

روح من قرنها نشست عقب،کوفه شد سبز پیش من چو کویر
گفته شد هشتمین علیّ ِ زمان، زیر تیغ ِ جهالت ِ بشر است...

دادا بیلوردی