یه سلطان چه نالان فتاده روی زمین
سوزونده دلا رو به ناله های غمین
میگه به سینه ی دلخون         که زهر کینه ی مامون
می سوزونه جگرم
دارم میرم دیگه از دست        دست اجل چشامو بست
کجایی ای پسرم
جدا ز آل مصطفی                 تو نبود یه آشنا
پر می کشمو لقبم           میشه غریب الغربا
وای وای وای غریب الغربا
وای وای وای آقام امام رضا(ع)
***
با یک دست روی سر عمامشو می گیره
یه دستش رو زانو دیگه داره می میره
مثل یه شمع،غریبونه         تو تاریکی شبونه
ز غصه ها می سوزه
کس نرسیده به دادش        در انتظار جوادش
دیده به در می دوزه
امیر و مه دلبری            شده مثه کبوتری
نداره وقت احتضار      نه خواهری نه مادری
***
نمونده دیگه از رضا نشون حیات
ملک میگه تو عرش برا شفاش صلوات
چشاش شده پر شبنم      با سینه ی پره ماتم
رفتنی میشه رضا
ز سوز زهر هلاهل          گرفته دستشو بر دل
داره می خونه دعا
داره می سوزه از وجود      با یه نوای یا ودود
می افته رو خاکو میگه         گناه مادرم چی

شاعر : رضا تاجیک