سلطان کریم تر زتو هرگز ندیده ام
بهر غلامی تو خدا آفریده ام
لطف تو داده جان به تنم یا ابا الجواد
در آن زمان که از غم و محنت بریده ام
مانند کفتران حرم در خیال خود
تا آسمان آبی طوست پریده ام
گشتم خراب حضرت ارباب کربلا
تا کاسه ای ز آب حرم سرکشیده ام
بازیچه گشت عشق خلایق برای من
وقتی که طعم عشق شما را چشیده ام
مجنون اگر که با نمکت می شد آشنا
می کرد لیلی دل خود را دگر رها
حاجت نگفته در حرمت می شود روا
داد آبرو قدوم تو بر سرزمین ما
آرام می شود دل وحشی این سگت
وقتی نظر کند به سوی گنبد طلا
زوار مرقد تو به دستان فاطمه (س)
محشر شوند بین همه مسلمین سوا
دارد حسد مریضی و درد ای ابالحسن
وقتی که می دهی تو به بیمارها شفا
وقت وداع با تو امید من این بود
گیرم زدست سبز تو امضای کربلا
شکر خدا که نام من ای ثامن الحجج
گشته است در کتاب سگان تو مندرج
یا حضرت رئوف دلم با تو بی غم است
ایران بدون مشهد تو یک جهنم است
ازتو کریمتر به خدا هیچ کس ندید
کوچکترین دخیل ضریح تو حاتم است
من عاجزم زوصف تو ای سومین علی
وقتی که مادح تو نبی معظم است
وقتی شوی تو ضامن آهو برایمان
ایمن شدن زهول قیامت مسلم است
با اینکه گفته اند تویی حج اهل فقر
لیکن زیارت تو به کعبه مقدم است *
گفتند تو غریبی و ای کاش ای نگار
مثل تو داشتند غریبان همه مزار