الا که عقده ز دلهاي بسته باز کني‏
کجا به سائل درگاه خويش ناز کني‏
به حلقه حلقه‏ي ضريح تو چشم دوخته‏ام‏
که قفل به دل به کليد نگاه باز کني‏
تو هيچوقت گدارا نمي‏کني نوميد
تو هيچگاه نبندي دري ک باز کني‏
به خاکسار درت چشم مرحمت داري‏
نيازمند درت را تو بي‏نياز کني‏
بلاي فتنه ز عالم نمي‏شود کوتاه‏
مگر تو دست بسوي خدا دراز کني‏
زمين باير دلهاست تشنه‏ي باران‏
مگر تو رو به مصلي نهي نماز کني‏
گداي درگه خود را تو آبرو بخشي‏
ز پا فتاده خود را تو سر فراز کني‏
بر آستان تو بيچاره‏تر از من نبود
الا که چاره‏ي بيچارگان تو ساز کني‏
شنيده‏ام که تو با اهل سوز داري کار
عنايتي که مرا اهل سوز و ساز کني‏
اميد عالم و آدم به توست روز جزا
مباد آنکه در آن گير و دارناز کني‏

شاعر : استاد سید رضا موید