من وصله ناجور به دامان توام
از بسکه بدم ننگ غلامان توام
اما تو زبسکه لطف داری با من
بیش از همه شرمنده احسان توام
مولا به غلامیم رضا داشته باش
هم چون تو کسی چو من گدا داشته باش
من از دوجهان فقط ترا دارم و بس
وندر دو جهان تو هم مرا داشته باش
چون خار زمین بوستانت بوسم
چون خاک قدم دوستانت بوسم
با دست امید آستینت گیرم
با روی نیاز آستانت بوسم
با خاک درت شفاعت آمیخته است
خورشید ز چلچراغت آویخته است
بیش از همه جا در حرمت مسکین است
زیرا که کرم روی کرم ریخته است
هر سر که بدرگاه رضا خم نشود
اسباب سعادتش فراهم نشود
گر بنده خود را برساند به فلک
یک ذره ز آقائی او کم نشود
 ------------------------------

شاعر : استاد سید رضا موید