کم کم دل هوایی مان بال و پر گرفت
محتاج لحظه های تو راه سفر گرفت
دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید
پائین پات دست دعا روی سر گرفت
نجوای عشق، همهمه ی زائران اشک
پیراهن ضریح تو را چشم تر گرفت
حاجت زیاد و بذل عنایات بی حد است
هر دل شکسته تر که بود بیشتر گرفت
آقا «قسم به جان جوادت» چه می کند
با این قسم گرفت هر آن کس اگر گرفت
آهو شدن که قسمت هر کس نمی شود
ضامن ترین امام مرا هم به بر گرفت
باب الجواد بود که بغض دلم شکست
شعرم تمام بود ولی تازه سر گرفت

شاعر : علی ناظمی