لهجه مشهدی ...
مـــن بــه قــربان شــهی کــه تــربت او مــشهـده
نـــام او رضـــایه و بـــاب عــزیزش جـــعفره
هــر چه زوّار و غریب بر در خانش مــیایه
رو بــه ســقا خانه و صـحن و ســرایش مــیایه
هــمه صحن و سرایش بوی عطر و گل مِده
شفا به هر مــریض و غریب و بــینوا مِـــده
روی گــلدسته ها و گــنبد او طـــلا شــده
دو تا  از  ایوون  صَـحنای رضا طلا شـــده
اون رضــایی که ز جد و پدرش جــــدا شده
ضــــامن آهــــوی صـــحرا و بـیابانها شـــده
هـــر کـــه از دروازه مشهد او وارد شده
هر چه درد و غم داره از دل او خارج میشه
دل مــن قربان اون تــربت پــاک او مــیشه
اون رضایی که ز دست دشمنش شهید میشه