گــــفتی تو ای عـــزیز ، چـــرا دیــر کــرده ایم ما را ببخــــش جـای بدی گــــیر کرده ایم
در وعــده گــاه حــسن تــو ای رونق قــــریب خــــود نیــز واقـــفیم کـه تاخــیر کرده ایم
ما را ببخــش از این که تو را سخت و دردناک این گــــونه بی ملاحـظه دلگــیر کرده ایم
با دست خویش ای دو صـد افسوس و درد ما خـــود را مـــیان حـادثه در گـــیر کرده ایم
رفت عمر و کس ندید که خود را بدست خویش در گــــند زار مـــزبلـه هـــا پیـــر کرده ایم
در یک کــــویر خـشک ز خــود بـــاز مانده ایم پـا را به دست خویـش به زنجیر کرده ایم
چــون از تبـــار روشــــن بــــاران نبـــوده ایـم حــتما در ایــن معـــامله تقصــیر کرده ایم
تــا انتهــــای ســـینۀ خـــود شـاد گــشته ایم خود را در عمق واقــعه هـا سیر کرده ایم
کـس هـم ندیده است : بدین گـونه سال هـــا از خــود در این مـــبارزه تقـدیــر کرده ایم
چــشمی بپــوش وجــرعۀ آبـــی بـه مـــا بده بی احتـــساب این که چــرا دیر کرده ایم

شاعر : شهاب نجف آبادی