مسموم زهر همسر ناباب گشته ام
در عرض چند لحظه ز غم آب گشته ام
بنگر که سرو باغ تو بی برگ شد پدر
آخر محمد تو جوان مرگ شد پدر
کشته به جرم بی کسی و عاشقی منم
تنها ترین شقایق زهرا "تقی" منم
از کودکی به داغ فراقت شدم اسیر
هجرت مرا به اوج جوانی نموده پیر
داغ شهادت تو به جانم شرر زده
در پیش چشم من پدرم بال و پر زده
نه خواهری که مونس درد و غمم شود
نه یک برادری که به غم هم دمم شود
آن قاتلی که دار و ندار مرا گرفت
در پیش چشم من ز برایت عزا گرفت
ای کاش بین سلسله زندانیم کنند
تا این که بین قصر نگهبانیم کنند
این جا به هر کجا که قدم می گذاشتم
بر لوح سینه نقش تو را می نگاشتم
عطر تو داغ سینه ی من تازه می نمود
درد جواد بی حد و اندازه می نمود  
این قصر قتل گاه امامی غریب بود
این جا شکنجه گاه دلی بی حبیب بود
مامون ز شمر و حرمله صد بار بدتر است
ظاهر محب و باطن او خصم حیدر است
گاهی مرا به مجلس بحث و کلام خواند
گاهی به نیمه شب به گلویم سنان نشاند
بابا ببین چگونه جوادت شهید شد
از داغ هجر، موی جوادت سفید شد
آتش کشید پا به سرم را شرار زهر
اما خدا گواست رضایم ز کار زهر
زیرا مرا رها ز جفای عدو نمود
چشم مرا به صورت تو رو به رو نمود
با این که شعله می کشد آتش ز سینه ام
اما به یاد یاس کبود مدینه ام
از کودکی شکسته دل از داغ کوثرم
دل سوخته ز آتش بر موی مادرم
بابا تو هم اگر چه به غربت فدا شدی
گرچه تو هم شهید ز زهر جفا شدی
اما زمان رفتن تو کف نمی زدند
در پیش دست و پا زدنت دف نمی زدند
تو سر به روی دامن مِهرم گذاشتی
یا لا اقل کسی چو " ابا صلت" داشتی
من سر به خاک حجره ی غربت گذاشتم
غلطیده ام به خاک و کسی را نداشتم
فریاد می کشیدم و لبخند می زدند
با هلهله به پشت در حجره آمدند
از ناله ام شرر به دل عالمین شد
گویا دوباره زنده عزای حسین شد
گر چه حسینِ فاطمه قلبی کباب داشت
اما برای گریه کسی چون رباب داشت
بابا ببین که نذر جوادت ادا شده
جسمم سه روز بی کفن این جا رها شده
بنگر که عرشیان ز غمم مویه می کنند
مرغان آسمان به تنم سایه می کنند
****
ابن الرضا نمی ز یم رحمتت بده
این هفته اذن دیدن مولا به من بده
مولا به دست رحمت خود کن نوازشی
امروز کن به کار منِ بد گشایشی
آقا به حق حضرت سلطان ابا الحسن
مُهر اجابتی تو به حاجات من بزن
---------------------------------------------

شاعر : مجید خضرائی