ما مصیبت زدۀ کرب و بلاییم حسین
بال و پر سوختۀ آل عباییم حسین
بسکه خون دل از این دیده ز غم های تو رفت
همنشین لب دریای بکاییم حسین
عمر دنیا نرسد چون به عزاداری تو
تا قیامت ز غمت عقده گشاییم حسین
روز محشر که همان یوم یفر المرءست
ما سراسیمه به سوی تو بیاییم حسین
چون که  احداث شود منبر منصور ملک
باز پا منبری یار تو ماییم حسین
هر که در حشر تو محشور شود با اهلش
ما به اذن تو ز طیف شهداییم حسین
همه آبادی دل از کرم مادر توست
ورنه ویرانه دل از شام بلاییم حسین
ما خجالت زدۀ غافله سالار غمیم
که سر افکندۀ (نحن اسراءیم )حسین
چادر و  معجر و عمامه اگر سوخته شد
ما به جای مانده از آن سوخته هاییم حسین
در دل خاک هم از منتقمان می مانیم
ما کمر بسته به فرمان ولاییم حسین
چون برآریم به عشق تو سر از خاک مزار
گرد راه پسر خیر نسائیم حسین
تا شویم عارف و آمادۀ ایام  ظهور
بر سر و سینه زنان غرق دعاییم حسین

شاعر : محمود ژولیده