ای چشم هایت مرهمِ دلها ، 

پیشِ تو باید خون جگر آمد

شد درد هایش کمتر از پیشش ، 

هرکس که پیشَت بیشتر آمد

ای صورتِ ماهِ تو گندم گون ، 

ای مژه های چشمِ تو در خون

ای عاشقت مجنون تر از مجنون ، 

صبرِ منِ بیچاره سر آمد

نه! دردِ من این نیست اینجا تو...

خیلی غریبی –دردِ من این است...

در روضه های مجلسِ ما نیز ، 

نامِ تو خیلی مختصَر آمد

از غربتِ این شهر دلگیرم ، 

در کاظمینِ بی تو می میرم

شُکرِ خدا بوی خوشِ مشهد ، 

با کفترانِ نامه بَر آمد

حِس می کنم که سَر در آورده ، 

باب الجوادِ مشهد از اینجا

با چشمِ تَر هرکَس از آن دَر رفت ، 

در این حرم با چشمِ تر آمد

وقتی به بالینِ پدر رفتی ، 

هی روضه ی مکشوفه میدیدی

هی روضه از روزِ دَهم وقتی ، 

بابا به بالینِ پسر آمد

شُد کربلایی شعرِ من حالا ، 

اصلاً نمیدانم چرا اما

من شک ندارم کربلایی شد ، 

هرکس به عشقت مفتخر آمد...