سودای سوده اش غم سود و زیان ببرد
الماس ریزه طاقت و تاب و توان ببرد
دشتی ز لاله ها ز دهانش به طشت ریخت
این دشت طشت، رونق صد گلستان ببرد
صد راز سر به مُهر، عیان شد درون طشت
لیکن هزار راز نهان، بی بیان ببرد
لعلش زمرد و جگرش لعل آتشین
از کف، دو چشم دُر و عقیقش، عنان ببرد
در مسجد و به کوچه و در خانه حمل کرد
باری که صبر از دل هفت آسمان ببرد
گریان ز غربتش نه فقط مرغ و ماهیان
آهش نشاط حوری خلد آشیان ببرد
درک حکایت غم و اندوهش ای «فقیر»
گویا که هوش از سر پیر و جوان ببرد

شاعر : سید علی احمدی