بس که میان اهل مدینه زبان زدی
ماندم حسینی یا حسنی یا محمدی
یابن علی چندم این خانواده ای
یا نه علی عالی اعلای سرمدی ؟؟
بالای عرش حضرت حق جایگاه توست
به به چه رتبه ای و مقامی چه مسندی
از مادرت کرم به شما ارث میرسد
بعد از کریم شهر پیمبر سرامدی
هرکس که روزی اش شده پابوسی شما
گفته عجب حریم و ضریحی چه مرقدی...
بی سایه بان - غریب خدا - غصه ای نخور
یک روز میرسد بزنیم سقف گنبدی...
از کودکی برای حسین سینه میزدم
از کودکی برای حسین سینه میزدی
 پیر بزرگ شیعه ای و مقتدای ما
ای شاهد همیشگی روضه های ما
 گرد و غبار راه توام می تکانی ام ؟
نه... باخودت مرا به خدا می رسانی ام
از ابتدای خلقت ام آقای من شدی
صبح و مسا شاکر این مهربانی ام
وقتی که دور میشوم از تو زمینی ام
وقتی که با توام بخدا اسمانی ام
از هفته ام سه شنبه اش آقا برای توست
روز اش مدینه ای و شب اش جمکرانی ام
در راه تو فنا شدن ام عشق بازی است  
آقا فدای تو همه ی زندگانی ام
آقای خوب من پدر و مادرم فدات
آقای خوب من به فدایت جوانی ام
داری میان روضه ی خود می کُشی مرا
داری مرا به کرببلا می کِشانی ام
 آماده ام حضرت آقای روضه خوان
یک دوسه خط روضه برای دلم بخوان
 از تشنگی بی حد لب تشنه ها بگو
از لحظه های بی کسی بچه ها بگو
ای ناخدای کشتی طوفان غصه - از
کشتی شکست خورده ی کرببلا بگو
از ضجه های عمه ی سادات روی تل
از تیر و تیغ و دشنه و سرنیزه ها بگو
از لحظه ی شلوغی گودال قتلگاه
از هوش رفت حضرت خیرالنسا بگو
از لحظه ی غروب و هجوم حرامیان
آتش کشیدن حرم و خیمه ها بگو
از لحظه ی غروب و هجوم حرامیان
از شمر و زجر و حرمله ی بی حیا بگو
از کفن و دفن جد غریبت بگو به ما
از پاره پاره پیکر و چند بوریا بگو
ای پابه پای دختر آقای کربلا
از کوچه ی یهودی شام بلا بگو
 کافی ست - ای تمامی هست ام فدای تو
ای وای از دلت - بمیرم برای تو