از خاک می روم که از آیینه ها شوم
ها می روم از این منِ خاکی جدا شوم
من زاده ی زمینم و تا عرش می روم
پر می کشم، مسافر اُمّ القری شوم
این چند روز، فرصت خوبی است تا که من
از چند سال بندگیِ تن جدا شوم
تا نقطه ی عروج دل خویش پر زنم
از خود جدا شوم، همه محو خدا شوم
با جامه ای سپیدتر از بخت آفتاب
از تیرگی از این همه ظلمت رها شوم
لب را به ذکر قدسی لبیک وا کنم
با اهل آسمان و زمین هم صدا شوم
در لحظه ی طواف بگردم به گرد یار
سرگشته چون تمامیِ پروانه ها شوم
در جستجوی زمزم جوشان عاشقی
از مروه تا صفا بروم با صفا شوم
حرف تمام شعر همین است؛ این که من
در خود فرو بریزم و از نو بنا شوم

شاعر : سید محمد جواد شرافت