چون بیمدان ز حـــرم اکبـــر رفت       دل زجا شُست و سوی دلبر رفت
روح از جـــسم حرم یکــسر رفت       همــــــه گـــــفتند که پیغمبر رفت
زان طــــرف مرگ به استــقبالش       زیـــنـــــطرف جان حسین دنبالش
گفت ای سرو قــــــــــد دلــجویت        لیلـــــــــۀ قـــــــــدر پدر گیسویت
ای رُخت مـــــاه وهــلال ابرویت        صبـــــر کن سیر ببینــــــم رویت
هــــم کنـــــــم خــوب تماشا تورا        هـــــــــم ببینم قـــد و بالای تو را
ای جگر گوشۀ مــن ای پــــسرم         هیـــــــچ دانی کـه چه آری بسرَم
مرو اینگونه شتــابــــــــان زبَرَم         لخــــتی اهستــــه مــن آخر پدرم
من نگویم مـــــــــرو ای ماه برو        لیــــک قـــــدری بَـرِ من راه برو
پدر ایستـــــــــــاده و میکرد نظر       جـــــــــــــانب مرگ پسر راهسپر
همچنــــــان سـوی سما دست پدر       تــــــــــــا بگوش آمدش آوای پسر
رنگ خود باخت ز بانگ پسرش       زانکه دانـــــست چه آمد به سرش
در دلش جلــــــــوۀ امیـــــد بتافت       بـــا دو صد شوق بسویش بشتافت
گـــــفت ای چشم و چراغ دل من        رفــــت بـــــرباد دگر حاصل من
در دلـــــــــم نیست دگر نور امید        شـــــوق و امید ز من دست کشید
تا بمن بانگ تـــو در خیمه رسید        دیـــــــد زینب ز زخم رنگ پرید
آمدم بـــــــــــا چــه شتابی سویت        خواستـــــــــم زنده به بینم رویت
سپه کـــــــــــــــــــوفه همه آماده        بــــــــــــــــه تماشای پدر ایستاده
شـــــــــــه روی نعش پسر افتاده       همـــــــــــه گفتند حسین جان داده
بی گمان جـــــان پدر بر لب بود        آنکه جــــــــان داد بدو زینب بود

شاعر : حاج علی انسانی