پیشِ چشمان پدر تا که مُعَمَم می شد
 پیشِ چشم همه پیغمبر اکرم می شد
 خلقا خلقااگر حضرت خاتم می شد
 پیش جبریل علی نیز مجسم می شد

 همه دیدند پیمبر نَسَبی غالب را
 اشهد ان علی ابن ابی طالب را

 باد وقتی که به هم یالِ عقابش می ریخت
 چقدر بوسه فرشته به رکابش می ریخت
 آتش انگار که از رَدِ شتابش می ریخت
 هرچه سر بود همه پیش جنابش می ریخت

 لشگر انداخته اینجا سپرش وقتی اوست
 ملک الموت شلوغ است سرش وقتی اوست

 ناگهان پر بر انداخته و می آید
 زلف بر شانه اش انداخته و می آید
 مست از خیمه برون تاخته و می آید
 تیغ مانند علی آخته و می آید

 باز او نادِ علی تیغ به کف می خواند
 چند بیتی رجز از شاهِ نجف می خواند

 تیغ را روی سپر تا که به هم می کوبد
 مُشت بر سینه عمو پیشِ حرم می کوبد
 مثل مولا شده شمشیرِ دو دم می کوبد
 می زند اکبر و عباس عَلَم می کوبد

 اهل این طایفه در رزم به هم می مانند
 ما همه بنده و این قوم خداوندانند

 گَلدی میدان و میدانی پرشان اِلَدی
 بو علی ابن حسیندی نِجه طوفان اِلَدی
 باخدیلای ضربسین هامینی حیران اِلَدی
 هر طرف گدی آتی ،جمعی پریشان اِلَدی

 مرحبا باخ علیا حضرت سلطان دیدی
 باخدی میدان ابالفضل علی جان دیدی

یک طرف چشم پدر چشم حرم دنبالش
 یک طرف لشگر سیراب به استقبالش
 مرکبش دید که خون لخته چکید از بالش
 سرِ او خَم شد و اُفتاد به روی یالش

 مرکبش سوی حرم نه،سوی شامی ها رفت
 دید بابا پسرش سوی حرامی ها رفت
 ،
 پدرش آمده خود را سر زانو بکشد
 آمد داد کشد دست به گیسو بکشد
 باید او خم شود و نیزه ز پهلو بکشد
 یا که یک تیغه ی جا مانده زابرو بکشد

 کاش گیردپسرش زیر بغلهایش را
 می کشد روی زمین پیش پدر پایش را

 روی این خاک خدایا جگرش ریخته بود
 مشت خاکی پس از او روی سرش ریخته بود
 دید بال وپراو دور وبرش ریخته بود
 آه از بین دودستش پسرش ریخته بود

 دست را زیر تنش برد تنش جامی ماند
 خوب شد بود عمو ورنه همانجا می ماند

 تابماند قسمش گریه کنان داد نشد
 شانه را هرچه که با گریه تکان دادنشد
 بوسه برزخم تبرهای سنان دادنشد
 عمه را در وسط جمع نشان دادنشد

 قدبابا به کنار پسرش راست نشد
 این جوانمرده پس از این کمرش راست نشد

شاعر : حسن لطفی