نشسته ام که به دردِ امام گریه کنم
به آن شکسته سر از پشت بام، گریه کنم
خدا برای حسین آفرید چشمم را
که از غمش شب و روز و مدام گریه کنم
چه می شود که شبِ جمعه کربلا بودم
به قتلگاه، وَ یا در خیام گریه کنم
سلام می دهم اَمّا به یادِ لبهایش
همیشه اول هر اَلسَّلام گریه کنم
به یاد آن بدن پاره پاره می سوزم
به یادِ روضۀ بازارِ شام گریه کنم
شبیه مادرِ فرزند مُرده میگردم
همینکه بر لب آن تشنه کام گریه کنم
به نذرِ مادرم آقا قسم، غلام توأم
به روضه های تو با یک کلام گریه میکنم
 

شاعر : رضا باقریان