نشسته­ ام وسط دشت تا کمر در خاک
شب است، خونِ تو از نيزه مي­چکد بر خاک
دلم کشيده که هفتاد و چند پروانه
دوباره پر بکشد روي چند لشکر خاک
نوشته­ام غزلي را به دفترِ خونم
نگاه کن قلمم نيزه است؛ دفتر خاک
به درد و غربتِ آن لحظه­اي مي­انديشم
که ايستاده­اي و دُور و بر سراسر خاک
چگونه دست نگه داشت تا شهيد شدي –
زمينِ منفعلِ تا هميشه بر سر خاک!؟
زمين بلند نشد تا تو را به دست آورد
کشيد جسمِ تو را تا هميشه­ها در خاک
غريب واقع ه­اي درگرفته در عالم
که ماه هم امشب سجده مي­کند بر خاک­

شاعر : صالح دروند