دو جوانمرد مهیا هستند
دست پروردۀ سقا هستند
قدشان رفته به دایی هاشان
چقدر خوش قد و بالا هستند
شیرِ خاتون دو عالم خوردند
شیرهای نر صحرا هستند
گرد بادند و به هم میریزند
شب طوفانی دریا هستند
مرتضایند به شکل دو جوان
این دو عیسی دو موسی هستند
زینبی اند و نژاد عشق اند
بچۀ حضرت زهرا هستند
مادر از خیمه ولی میگویند
برگ سبز من تنها هستند
تشنگی از نفس انداختشان
عاقبت در قفس انداختشان
قصد جان دو برادر کردند
نیزه ها را دو برابر کردند
از دو سو از دو طرف با خوناب
نوک سرنیزه خود تر کردند
آنقدر بر تنشان ضربه زدند
که شبیه تن اکبر کردند
هیچ نفر نیست بگوید اینان
هیچ فکر دل مادر کردند؟
تا خیال همگی راحت شد
سرشان نیت خنجر کردند
دید زینب به بدن ها سر نیست
هیچ دلی مثل دل مادر نیست
نیزه ها را که تکان میدادند
شام شد ؛ شعله که بالا بردند
وقت غارت شد و یکجا بردند
چادر دخترکان تا می سوخت
همگی فیض تماشا بردند
گل سر، پیروهن و گهواره
هر چه دیدند به یغما بردند
وای حتی؛ بـدنـی عریــان شد
کفنش را ســر دعـوا بردند
دخترک داشت تمــاشــــا می کرد
آمدنـد و ســــر بابا بـردنـد
با غرض پیش نگاه زینب
به سر نیزه دو سر را بردند
تا بسوزد جگر مادرشان
تاب می خورد به نیزه سرشان
نیزه داران به سر گیسوشان
تاب می داده و جان میدادند
همه با خنده خود زینب را
به هم آنروز نشان میدادند
گاه سرهای جدا را یک شب
دست خولی صفتان میدادند
ولی این دو به دل مادرشان
مثل عباس توان میدادند
سمت زینب چو نظر می افتاد
از سر نیزه دو سر می افتاد

شاعر : حسن لطفی