دارد دلم بهانه گودال قتلگاه
 داغ دلم نشانه ی گودال قتلگاه
 بی بال و پر دوباره به معراج می رود
 تا عرش بی کرانه ی گودال قتلگاه
 دلتنگ حال روضه ی گودال گشته باز
 سر می نهد به شانه ی گودال قتلگاه
 گشته به پا، به شور و نوا، مجلس عزا
 در بزم عاشقانه ی گودال قتلگاه
 زینب به نوحه خوانی و زهراست سینه زن
 با دختری، میانه ی گودال قتلگاه
 می خواند او به ناله که: خنجر به دست، شد
 آن بی حیا روانه ی گودال قتلگاه
 آتش به جان عالم و آدم فتاده از
 غم های نازدانه ی گودال قتلگاه
 آورده در خروش همه کائنات را
 این "روضه ی زنانه" ی گودال قتلگاه
 حالا دگر زمین و زمان گریه می کند
 در محفل شبانه ی گودال قتلگاه
 شد شعله ور دل و خاکسترش نماند
 از سوز مادرانه ی گودال قتلگاه
 ذکر "غریب مادر" زهرا هنوز هست
 محزون ترین ترانه ی گودال قتلگاه

شاعر : رضا فراهانی