مدتی هست گنگ و تاریکم، لهجۀ ماه را نمی فهمم
مثل سابق دلم هوایی نیست، حرف مدّاح را نمی فهمم
گاه حس می کنم کِدر شده ام، از من آیینه ها گریخته اند
رخت بربسته از دلم آتش، قصۀ آه را نمی فهمم
غوطه ور در خودم شدم چندی ست، از دلم دور مانده ام امّا
فوت و فن هایِ سرکشی هایِ  نفس خودخواه را نمی فهمم
آه یعقوبِ خاطراتِ نجیب، با زلیخای خواستن چه کنم؟
گرگ در من حلول کرده عزیز!  راه از چاه را نمی فهمم
 من غبارم، غبار حتی نه، هیچِ هیچم که گم شدم در هیچ
عشقِ سرمست را نمی دانم، عقلِ آگاه را نمی فهمم
مانده ام چون مسافری خسته، در عبور از گریوۀ تردید
آسمان ها و ریسمان های شیخِ گمراه را نمی فهمم
مجلس روضه ای نشان بدهید، سر به دامان اشک بگذارم
محتشم! نوحه ای مهیّا کن، حرف مدّاح را نمی فهمم
 

شاعر : حسن یعقوبی