امـشـب به دل درد و غـمـی جـانـکـاه دارم
خـــورشـــیـــد روی نـــیـــزه را در راه دارم
مـات رخـش در کـنـج ایـن ویـرانـه هـسـتـم
صــحـبـت بـه لـکـنـت بـا  سـر آن شاه دارم
بــهــر پـذیــرایــی راســت شــاه بــی تــن
بــرلــب به جــای خــنـــده تـــنـــها آه دارم
رنــج سـفـر را بـا تـو مـیـگـویـم پــدر جــان
امـــــا ز گــــفــــتـــن در دلــم اکــراه دارم
از نـاقـه افـتـادم ولـی بــا کـس نـگـفـتـم ؟
دردی مــیــان اسـتـخــوان گــه گــاه دارم
قـرآن بـخـوان ای قــاری لــب تـشـنـه من
تـا شـامـیـان فـهـمـنـد مـن هـمــراه دارم
ایـن شـامـیـان گـویـی نـمـی دانـنـد بـابـا
من هــم عـمـویـی مـثـل قـرص ماه دارم
آمــاده رفـتـن شـدم یـک حــرف مــانــده
آن حـــرف را بـــا شـــیـــعـــه آگـــاه دارم
من شافع صحرای محشرگشته ام چون
اذن شـفــاعــت هــمــچــو ثـارالـلـه دارم

شاعر : حامد مظفر