قلم به دست گرفتم كه ماجرا بنویسم
غریب‌وار پیامی به آشنا بنویسم
نرفته یك غمم از دل، غمی دگر رسد از راه
ز خانه‌ی دل تنگ و برو بیا بنویسم
غریبی من و دل را كسی چه داند و بهتر
كه مویه‌های غریبانه با رضا بنویسم
پی رضای امام رئوف بودم و گفتم
روم به طوس ولیكن ز كربلا بنویسم
به یاد كودكی و درس و مشق و مدرسه افتم
دوباره مشق ز بابا و طفل و آب بنویسم
چه كودكانه و خوش‌باورانه بود و فسانه
نه آبی آمد و نه یادی و من چرا بنویسم؟
گهی ز پشت حسین و گهی ز فرق اباالفضل
یكی‌یكی كه شنیدم، دو تا دو تا بنویسم
به یاد قامت عباس و دست و همت سقا
رسا اگر چه نگویم ولی رسا بنویسم
به جای دست روی چشم تیر نهادم
مركّبی ز بصیرت بیار تا بنویسم
به فرش خاك بیابان، به عرش نیزه دونان
تنی جدا بسرایم، سری جدا بنویسم
چه بر سر تنش آمد؟ ز من مپرس كه باید
ز توتیا شده در چشم بوریا بنویسم
بنی‌اسد بگذارید من به قبر شهیدان
غزل نه قطعه از آن قطعه‌قطعه‌ها بنویسم
ز نوك نیزه و كنج تنور و دیر نصارا
تمام سیر و سفر بود، از كجا بنویسم؟
چه‌ها گذشت به بزم یزید با دل زینب
شراب را بگذارم كباب را بنویسم
لبی لبالب قرآن، لبی به طعنه و طغیان
دگر مپرس سزا نیست ناسزا بنویسم

شاعر : حاج علی انسانی