روی نی جلوه ی الله تبسم می كرد
لب خورشید، سوی ماه تبسم می كرد
تا نگاهش به سوی زینب خود می افتاد
گاه گریان شده، ناگاه تبسم می كرد
مرهم زخم دل خواهر رنجورش بود
گرچه یك لحظه ی كوتاه تبسم می كرد
كاش می شد كه بفهمند به گودال چرا
عوض ناله ی جان كاه، تبسم می كرد
گرگ ها زوزه كشان دور و برش رقصیدند
یوسف فاطمه در چاه، تبسم می كرد
كوفیان خنده كنان سنگ زدندش، او هم
در ره قرب الی الله تبسم می كرد

شاعر : محسن مهدوی