بوسه گاه قدسیان را خصم کافر سوخته
بیت ناموس الهی ، ز آتش در سوخته
آتشی افروخته از بغض و کین ، نمرودیان
کز شرارش قلب پر داغ پیغمبر سوخته
ثانی نمرود آتش زد بگلزار خلیل
جان ابراهیم را ، زان سوز آذر ، سوخته
قتلگه شد خانه زهرا و محسن شد شهید
از غمش جان پدر ، چون قلب مادر ، سوخته
سر کشید از مهبط وحی الهی شعله ها
کز شرار آن ، ز جبرائیل شهپر سوخته
در میان دود و آتش پهلوی زهرا شکست
مخزن سرّ خدا و عرش داور ، سوخته
در مدینه سوخت بین شعله ها مادر ولی
در خیام کربلا هستی دختر ، سوخته
جان هفتاد و دو ملت سوزد«آهی» زین شرر
کز عطش در دشت خون ، گل های پرپر سوخت.
 

شاعر : علی آهی