شعری مگر که این همه شیرین بهانه ای
 نثری مگر که محرم اسرار خانه ای
 تا چند چون نسیم سحر با شمیم گل
 در برگ برگ سرو و صنوبر روانه ای
 پرسیده ام ز هر که نشان تو بی نشان
 دارد به خاطر از تو پریشان نشانه ای
 دیریست در هوای رخت بال میزنم  
 مرغ دلم نمی پرد از آشیانه ای
 ترسم به آرزو نرسد ناله ی امید  
 دل را به سوی خویش بخوان با بهانه ای
 اکنون که اختیار جهان با نگاه توست
 تا چند پشت پرده منتظر آره یا نه ای
 تا باز شعله ور شوم از شوق انتظار
 آی آتش نهفته  بیفشان زبانه ای

شاعر : محمد روحانی