اشکی نمانده است که بر لب تبسّم است
حالا که آب نیست وضوها تیّمم است
از بس که توبه کرده و آن را شکسته ایم
از یاد برده ایم که این بار چندم است
موسای من کجاست عصای عنایتت؟
در من هزار نیل هوس در تلاطم است
مدیون دست های تو هستیم یک به یک
برنا و پیر، عاقل و عاشق، خمار و مست
از بس که بیت بیت، خجالت کشیده ام
پیش تو دست و پای غزل های من گم است
قلبت به جستجوی عزیزان دو تکّه شد
یک تکّه اش به مشهد و یک تکّه اش قم است
امّا بدان که عشق جگر گوشه های تو
در قلب ما عزیز ترین چیز مردم است
آقا تو را به جان رضایت، عنایتی!
این بیت هر چه نیست ولی بیت هشتم است
داری به بیت آخر من رو می آوری
تعبیر این وداع سلامٌ علیکم است

شاعر : علی فردوسی