تو مرا نوكر خود كردي و من در عجبم
كه مثال من ِ بد ، ارج و مقامي دارد
نوكرت معتبر از سوي تو ميباشد و بس
لطف تو باشد اگر عز و سلامي دارد
هر كه در زندگي اش با تو خدا را حس كرد
بيمه عشق تو شد ، بَه چه امامي دارد
ذكر هر ثانيه ام را تو خودت ميداني
بأبي انت و امي چه صفايي دارد
نام تو در شريان بدنم ميجوشد
اسم زيباي حسين حال و هوايي دارد
هر كه نامت به لب آورد يقيناً دق كرد
راه عشق است كه زلفت چه بهايي دارد
من در اين وادي غم نوكر دربار توام
غيز از اين كار گدايت چه نشاني دارد
شب جمعه حرمت مادر تو مي آيد
هر كه آنجاست به لب شور و نوايي دارد
آرزو دارم اگر مُردم و در گور شدم
به سرم آيي گويم چه وفايي دارد
شعري از كوچه ي الطاف سرودم آقا
اجر من را خوده زهرا روا مي دارد

شاعر : حسین خیریان