از غصه آب می كنی ام فاطمه مرو
خانه خراب می كنی ام فاطمه مرو
هَر دم كه آه می كشی از هوش می روی
در اضطراب می كنی ام فاطمه مرو
زیبا بهشت سوخته ام با نگاه خود
دائم عذاب می كنی ام فاطمه مرو
كُشتی مرا ز بس كه به شكل اشاره ای
مولا خطاب می كنی ام فاطمه مرو
من مَحرم توام ز چه پوشانده ای رُخت
در پیچ و تاب می كنی ام فاطمه مرو
كمتر نفس نفس بزن ای سینه چاك من
با خون خضاب می كنی ام فاطمه مرو
بعد تو عمر من به دوامی نمی رسد
نقشی بر آب می كنی ام فاطمه مرو

شاعر : قاسم نعمتی