تا شاهد شمس و قمر و دورِ زمینیم
جز دستِ خدا درپسِ هـر کار نبیـنیم
از گردش ایّام و تحوّل به مه وسال
یاد آور آن قـادرِ بی چـونِ مُبینـیم
یک عدّه اگر شاد شوند از پی نوروز
در شادی و غم یکـسره ما تابع دینـیم
هفت سین نبود سفره ما چون به همه عُمْر
از سفره احسان علی خوشـه بچینـیم
ما شیعـه نظر بر جَم  و  جمشید نداریم
سَـروَر بجز از آل پیمبــر  نگزینـیم
نوروز مصادف شـده با ماتم زهـرا
ما نیـز ادب کـرده به شادی ننشینـیم
مهدی چو عزادارِ غم مادرِ خویش است
ما هم به تَبَع گشتـه عزادار ؛ چنینـیم
سرگرم به نوروز شدن ؛ غفلتِ از دین
این شرطِ وفا نیست اگر اهل و امینـیم
ایّامِ شهادت شده ما  عیــد نگیریم
کز کـوثرِ پرپر چـو شـود یاد غمینیم
آداب و رسـومات زقرآن و زعترت
َآموخته ایم  ما  و  دراین حصنِ حَصینیم
نی سویِ گُنَه رفته و نی عُذر که عید است
ما پیـرو شرعیـم و به کردار متینــیم  
سرسبـزی مـا از اثر فیــض ولایت
کـز لطف خـدا با نبی و آل قرینـیم
تا حفظ شود شیعه  بسی سعی نیاز است
دلســوز اگر بهر چنیـن دُرِّ ثمینـیم
آید چو بهـار از قدمِ منـجی عالم
ما منتـظر مقـدم  آن خوبتـرینـیم

شاعر:محمدیان