روی بال نسیم رایحه ی
یاس مینو سرشت می آید
حوریان جنان به هم گفتند
فاطمه از بهشت می آید                فاطمه روشنی هر بدر است
                                                    شب میلاد او شب قدراست
آسمان حجاز ازاین خورشید
همچو آئینه صاف و روشن شد
دشت وصحرای مکه ازاین گل
سبز شد با صفا وگلشن شد           قدسیان با نشاط خندیدند
                                                     عطر ناب بهشت پاشیدند
روی دامان خود خدیجه دید
پرتوی از جلال یزدانی
بهترین میزبان عالم گفت
فاطمه آمده به مهمانی                   میزبان مصطفی ومهمان اوست
                                                      مصطفی جان وپاره جان اوست
گرد بام حریم عصمت حق
تا سحرگه فرشتگان جمعند
سوره ی نورو قدر می خوانند
همه پروانه های این شمعند              از فلک هرفرشته می آید
                                                   پیش او سربه خاک می ساید
بانوان بهشت محضراو
دست برسینه ازادب دارند
دل زکف داده اند وبا شادی
این سخن را برروی لب دارند                   کوثر باغ سرمدی زهرا
                                                    بانوی گل خوش آمدی زهرا
ای که حوا وساره وهاجر
همچو مریم کنیز تو هستند
بانوی بانوائی وآنان
تاج گل برسر تو می بستند                     غیرتو ای زسرحق آگاه
                                                      چه کسی شد وجیهه عندالله
ای فراتر زعقل واندیشه
درک وصف تو کی کند دنیا
به مقام رفیع تو فرمود
حق حدیث لما خلقتکما                          ای خلق عظیم طینت توست
                                                      آفرینش طفیل خلقت توست
ای که پیغمبروعلی هستند
شاهد ومحرم تکلم تو
آفتاب بهشتیان باشد
درجنان پرتو تبسم تو                              منبع نور هور هستی تو
                                                      سرالله نور هستی تو
ای مدحت لیذهب عنکم
وی به وصف تو هل اتی زهرا
ای یطهر گواه عصمت تو
گفته مدح ترا خدا زهرا                             ای که خیر کثیر برهمه ای
                                                        چه بخوانم ترا که فاطمه ای
ایمن از آفتاب روز جزاست
هرکه درسایه حمایت توست
بهترین گوهری که هست آنروز
به خدا گوهر ولایت توست                          شکر لله که باشفاعت تو
                                                             داده یزدان به ما محبت تو
یش از این با محبتت زهرا
در ره دین مرا هدایت کن
عهد ممیثاق بسته ام با تو
به «وفائی» وفا عنایت کن                          نکند بیش ازاین عطا نکنی
                                                               از تو خواهم مرا رها نکنی

شاعر : استاد سید هاشم وفایی