ای روی دلفروز تو شمع شبانه ام 

شد بی فروغ روی تو تاریک خانه ام

ای آرزوی گمشده زهرا کجاستی 

تا بنگری فغان و نوای شبانه ام

ای بنت سید قرشی در فراق تو 

از دل هزار تیر بلا را نشانه ام

بعد از تو نیست خیر به قاموس زندگی 

ترسم که طول عمر شود در زمانه ام (1)

در تنگنای تن شده محبوس روح من 

ایکاش مرغ جان بپرد زآشیانه ام

زهرا تو رفتی از غم و محنت رها شدی

من بیتو چون پرندۀ گم کرده لانه ام

مِن بعد درد دل به که گویم که همچو من 

باشد شریک درد دل محرمانه ام

پروانه وار بال و پرم سوخت ای عجب

کس باخبر نشد ز شرار زبانه ام

زهرا چرا جواب علی را نمی دهی ؟

ای با خبر زسوز دل عاشقانه ام

اندر حیات عاریه شرمنده ام زتو 

تا دیده ام فتد به در و آستانه ام

بر حق خود دهم قَسَمَت بگذر از علی 

بس جور روزگار کشیدی به خانه ام

از تازیانه ساعد سیمین تو شکست 

دل خسته من هنوز از آن تازیانه ام

کی می توان تحمل این بار غم نمود 

در پشت در نهاد عدو نازدانه ام

ار بهر گریه در غم هجران تو بس است 

رنگ پریده حسنینت بهانه ام

منسوب بر شما و «حسینی» است شهرتم 

آن بلبلم که نام تو باشد ترانه ام

مداح آستانه قدس شماستم 

افسوس غرق بحر غم بی کرانه ام

بر «سعدی زمانی» خود نیست فخر من

این فخر بس که چاکر آن آستانه ام

ــــــــــــــــــــــ

(1) حضرت علی (ع) بعد از شهادت فاطمه (س) فرمود:

نَفسِی عَلَى زَفَرَاتِهَا مَحبُوسَةٌ

یا لَیتَهَا خَرَجَت مَعَ الزَّفَرَاتِ‏

لَا خَیرَ بَعدَک فِی الحَیاةِ وَ إِنَّمَا

أَبکی مَخَافَةَ أَن تَطُولَ حَیاتِی‏

جان من با ناله ‏هاى خود حبس شده، اى کاش جان من با ناله‏ هایم خارج مى ‏شد. بعد از تو خیرى در زندگانى نخواهد بود، گریه می ‌کنم از اینکه مبادا بعد از تو زیاد زندگی کنم. 

بحارالانوار ج43 ص213