درست لحظه ی برخورد داس با ساقه
صدای مرگ به گوش درخت می آید
به گوش داس صدایی نمی رسد ، امّا
به گوش باغ خروش درخت می آید
درست مثل همان ساقه ی غیور و رشید
به کوچه مادر سادات تا هویدا شد
به ضربه های چهل دیو داس بدست
چنان درخت وجود شکسته اش تا شد
همین که در وسط کوچه برگریزان شد
صدای پای شیاطین به آسمان پیچید
طنین خش خش برگی که زیر پا افتاد
طناب غم شد و بر دست باغبان پیچید
و دست بسته که بوده، بجز امامی که
کنار هیبت او قدّ کوه خم می شد
و ذوالفقار علی تا برقص می آمد
وجود دور و بر او پر از عدم می شد
 نبست دست علی را کسی بجز دنیا
که جلوه اش بخدا اولّی و دوّمی اند
تبر بدوش کنار سکوت و صبر علی
پی شکست غرور نجیب فاطمی اند
غرور فاطمه را دست کم نگیر، ببین
چگونه پای علی شاخ و بال می ریزد
علی که بسته دودستش، فقط ز دیده ی خود
برای فاطمه اشکی زلال می ریزد
غم بزرگ پیمبر دوباره اوج گرفت
دوباره آب جری شد، دوباره از سر رفت
همینکه فاطمه افتاد توی کوچه، علی
به خویش گفت دوباره زِ ما پیمبر رفت
همیشه آخر این قصه های بغض آلود
شبیه اولشان سختِ سخت می گردد
بقای باغ بهایی نداشت جز اینکه
دوباره باغ علی بی درخت می گردد

شاعر : امیر عظیمی