اشک می ریزد که شاید عقده هایش وا شود
روضه می خواند دوباره مجلسی بر پا شود
این همان بانوی والاییست که روزیش شده
مادر سلطان عشق و زینب کبری شود
تاکه مولا خواستگاری کرد از او با خویش گفت
شک ندارم بهتر از این شوهری پیدا شود!
بارها شد نیمه شب ها رفت با زینب بقیع
خوش بحالش روزی اش شد زائر زهرا شود
با ادب بودن درِ این خانه بی پاسخ نماند
قسمت این فاطمه شد مادر سقا شود
با اباالفضلش دمادم صحبتش این بود که
او بزرگش کرده تا که نوکر آقا شود
با همان قد خمیده با همان چشم ضعیف
هرکجا میخواست پیش پای زینب پا شود
لحظه ای کافیست تا چشمش بیافتد به رباب
اشک می ریزد به قدری که زمین دریا شود
حرف از شش ماهه و تیر و گلوی او نزن
قامتی دیگر ندارد تا که از غم تا شود
چار قبری که کشیده چار گوشش پرچم است
پس بگو شش گوشه ای را هم بکش زیبا شود
کی توانی گفت قبر ماه را کوچک بکش
وای اگر که راز قد ماه او افشا شود
چشم او افتاده به فرزند عباسش ولی
فکر این راهم نمی کرده که بی بابا شود
این پسر جای پدر گشته عصای دست او
وقت مغرب شد دگر از خاک باید پا شود

شاعر : مهدی نظری