دل آتيش نا مهربونه

غنچه رو با گل مي سو زونه

در شعله ور ، گل بي سپر ، در پشت در بود

در پيش طفلان جان مادر در خطر بود

با كينه هاي بسيار ، ميون ظلم و آزار

نقش گل پيمبر ، مونده به روي ديوار

اي واي خدا ، اي واي خدا ، اي داد بيداد

در خون تپيده بود و به غم خو گرفته بود

آهسته فضه شانه بانو گرفته بود

آمد برون ز خانه پي ياري امام

مجروح بود و دست به پهلو گرفته بود

داغ پسر ، فراق پدر ، سوز ميخ در

راه نفس به سينه زهر سو گرفته بود

كارش ميان كوچه به نا محرم اوفتاد

از مرد كور ، بانويي كه رو گرفته بود

تنها ميان آن همه پيراهن علي

در دست خويش با همه نيرو گرفته بود

يك باغ سرخ زخم وشكوفا تر از همه

زخمي كه جا به گوشه ابرو گرفته بود

مزد حمايت از ولي الله ، مدالها

از ضربت غلاف به بازو گرفته بود

سينه دريا غرق خونه

كسي نديده ساحلي پهلو شكسته

كسي نديده دريا رو با دست بسته

يكي اسير كينه ، يكي روي زمينه

اين صحنه رو الهي ، هيچ بچه اي نبينه

اي واي خدا ، اي واي خدا ، اي داد بيداد

مزد حمايت از ولي الله مدالها

از ضربت غلاف به بازو گرفته بود

افتاد اگر دوباره ولي دست بر نداشت

موجي ز آ ه بود وبه مسجد قدم گذاشت

من كه شكسته بال تر از هر كبوترم

باريده سنگ فتنه زهر سوي بر سرم

معصومه را در آتش بيداد حد زريد

رفته زيادتان كه بهشت پيمبرم

اجري نخواست غير مودت به دخترش

تا حد كشت ظلم و ستم نيست باورم

اي تيغهاي تشنه بگيريد در برم

من پيش مرگ غربت غمهاي حيدرم

از دستهاي دست خداوند بند وا كنيد

ور نه كنار قبر پدر شكوه مي برم

تا گيسوان خويش پريشان نكرده ام

بر دار تيغ از سر آقا و سرورم

آيد هر آنچه پيش به يك موي او قسم

با خود امام خويش سوي خانه مي برم

دست علي كه باز شد او نذر گريه داشت

تا خانه را به مقدمشاز پيش لاله كاشت