دلم بگرفت تا دور از تو گشتم
جدا از راه پرنور تو گشتم
زمانی آشنای درد بودم
شبیه تو بیابانگرد بودم
زمانی حرف من حرف دلت یود
دلم یك گوشه ی ظرف دلت بود
زمانی در پی عصیان نبودم
چنین بیگانه با قرآن نبودم
زمانی نام زهرا زینتم بود
به فكر تو تمام همّتم بود
زمانی آرزویم رنگ خون داشت
نماز و هم وضویم رنگ خون داشت
زمانی همرهان یكرنگ بودند
تورا از خویش راضی مینمودند
لباس خاكی و دربین صحرا
بدنبال تو بودم یابن زهرا
زمانی با دلت همراز بودم
همیشه در پی پرواز بودم
زمانی بود و دیگر رفت از دست
میان میكده پیمانه بشكست
مكن با كم محلی خسته جانم
مشو راضی كه دور از تو بمانم
بیا تا نور تو بر دل بتابد
دل آلوده ام تغییر یابد
بیا رجعت بده این خستگان را
بده نیرو تو پربشكستگان را
بیا تا مقدمت را جشن بگیریم
جمالت را ببینیم و بمیریم

شاعر : جواد حیدری