جان، مرغ خوش الحان علیّ بن محمّد
دل طایر ایوان علیّ بن محمّد
هستی یم احسان علیّ بن محمّد
جان همه قربان علیّ بن محمّد
لب گشته ثنا خوان علیّ بن محمّد
دست من و دامان علیّ بن محمّد
چارم علی، از سه علی باد سلامش
روح سخن چار محمّد به پیامش
جاه حسنین است نمایان زمقامش
جدّ موسی جعفر بود و فاطمه مامش
خیزد همه دم عطر نبوّت زکلامش
دانش گُل بستان علیّ بن محمّد
بحری که عطایش گهر ناب ولایت
مهری که فروغش همه انوار هدایت
ابری که در اوج زند عنایت
نوری که چو انوار حقش نیست نهایت
هادی به کتاب و به حدیث و به روایت
حقّ محور و میزان علیّ بن محمّد
تا مهر بر افروزد و تا ابر ببارد
تا مه دل شب، گردد و اختر بشمارد
تا نخل شود سبز و گل سرخ بر آرد
تا دست قضا امر قدر را بنگارد
در منطق قرآن و نبی فرق ندارد
حکم حقّ و فرمان علیّ بن محمّد
نطقش همه توحید و بیانش همه تنزیل
ایمان به تولاّی وجودش شده تکمیل
نامش همه بردند به تعظیم و به تجلیل
محصول کمال از کلماتش شده تحصیل
آیات خداوند تعالی شده تأویل
از نطق دُر افشان علیّ بن محمّد
تا خاک دهد سبزه و تا گُل دمد از گِل
اوراست ولایت به حریم حَرم دل
با آنکه بود درک غمش بر همه مشکل
نوراست به هر وادی و هر منزل و محفل
کو شوکت مأمونی چون شد متوکّل
خلق اند ثنا خوان علیّ بن محمّد
او ماه فروزنده و سادات ستاره
از سامره دارد به همه خلق نظاره
وصفش نتوان کرد به اعداد شماره
ماراست سر طاعت و اوراست اشاره
از اوست اگر «جامعه» خوانیم هماره
ای جامعه قربان علیّ بن محمّد
افسوس که دادند زبیداد عذابش
چون شمع، فلک کرد به هر حادثه آبش
بردند زبیداد سوی بزم شرابش
از دیده روان شد به گل چهره گلابش
فریاد که کُشتند در ایّام شبابش
پر زد به جنان جان علیّ بن محمّد
او را که وجود آمده تسلیم اراده
دشمن به دل خسته بسی زخم نهاده
بردند به دنبال عدو پای پیاده
پیش متوکّل به روی پای ستاده
این ذکر حقش بر لب و آن مست زباده
وای از دل سوزان علیّ بن محمّد
داد متوکّل که چه ها کرد چه ها کرد
پیوسته جفا کرد، جفا کرد، جفا کرد
سر از تن سادات جدا کرد، جدا کرد
نه شرم زاحمد نه، زدادار  حیا کرد
بر حضرت صدّیقه جسارت کرد
در پیش دو چشمان علیّ بن محمّد
افتاد خزان در چمن حضرت هادی
خون شد جگر و سوخت تن حضرت هادی
شد بی کس و تنها حسنِ حضرت هادی
در سامره شد دفن حضرت هادی
خاموش به لب شد سخن حضرت هادی
«میثم» شده گریان علیّ بن محمّد

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار