شمر بس كن، تو قـــتـلگـــاه نـــــرو
دخترش ميــكــنــد نــــگـــاه نــــــرو
دستْ به خنجر به سمتِ شاه نــرو
رويِ اين جسم ِ پــــاره راه نــــــــرو
اين كه افتاده نور ِ عين ِ من اســــــت
خواهرش هستم و حسين من است
نـــيـــــزه را از رويِ پــــرش بـــردار
چــكــمــه ات را ز پــيــكرش بــردار
خـنــجــرت را ز حـــنـجـرش بـــردار
لـعـنـتـي دسـت از سـرش بــــردار
تـشـنـه هـسـت و رمـق نــدارد او
سـر ِ او را عـقــب نـكـــش از مـــو
كِــشـمَـكِـش بَـهـر ِ پـيرُهـن نكنيد
لااقــل پـيـش ِ چـشـم مــن نكنيد
سـر ِ غــارت بــزن بــزن نــكـنـيــد
نــيــزه را داخــل ِ دهـــن نــكــنيد
جـــســم او را اگــر كــفـن نـكنيد...
... آه و نــفـــريــن ميكنم همه را
ميـكِـشَم كــــربـلا فـاطـمـــــه را...

شاعر : رضا قربانی