بهارِ دل ز فراقت شده خزان آقا
میان گلشن خود خار را مران آقا
دلم گرفته و هجران مرا ز پا انداخت
نمانده است برایم دگر توان آقا
بیا و از سرِمان کم مکن تو سایه ی خود
همیشه سایه ی بالایِ سر بمان آقا
گمان نمی کنم آخر، تو روزیم باشی
چقدر پیر شدند این همه جوان آقا
خیالِ خالِ تو هرگز، به خاک نسپارم
عبیرِ خالِ تو بخشد دوباره جان آقا
به مردمی که همه نان به نرخ روز خورند
مکن عیان رخِ خود را، بمان نهان آقا
"خیالِ تیغِ تو با ما حدیث تشنه و آب"
اسیرِ خویش گرفتی... بگیر جان آقا
شهادتم برسان تا بسان شاه غریب
شود خضاب محاسن، و خون روان آقا
***
دوباره یاد حسین و دلم کجا که نرفت
کمی اشاره کنم بر لب و دهان آقا
و باز روضه ی شاه غریب و روز دهم
و روضه گشته کمی این سری عیان آقا
دلم گرفته از آن ساعتی که خواهرتان
رساند پیکر خود را دوان دوان آقا
و ناله ای که همه دشت غرق ماتم کرد
و دختران و زنان هم به سر زنان آقا
زبان، دهان، لب و دندان و نیزه ی تو سنان
چه بد، تمام تنت را دهد تکان آقا
خدا بخیر کند گوشه ی خرابه ی شام
که دختر تو بخواهد ز لب بگیرد کام

شاعر : محمد جواد شیرازی