خراب آمده ام تا کنی تو آبادم
هزار شکر نگفتم ز چشمت افتادم
خرابِ بادة عَفوَم ببخش رسوا را
مُقّر و معترفم از هزار بیدادم
مَدَد نمی شوم آقا به غیر دستانت
بگیر دست مرا با تمام ایرادم
به نور وجه تو سوگند سخت محتاجم
که هرچه آبرویم داده ای ز کف دادم
من از عِقابِ تو سوی خودت گریزانم
گناه می کنم و باز می کنی یادم
همیشه بندة دربندِ خود صدایم کن
خدا نکرده مکن از اطاعت آزادم
قسم به جان علی در کنار خوان علی
به جز امان علی نیست هیچ امدادم
اگرچه سوی تو آلوده دامن آمده ام
ولی به اسم تو سوگند پاک بنیادم
میان این همه مهمان بعید می دانم
که مفتضح بکنی در میان افرادم
نشاندی اَم به کنار خداییان امّا
هنوز مزّه ندارد سکوت و فریادم
هنوز ننگ هبوط و هنوز ترکِ بهشت
هنوز مکرِ شیاطین و لغزش آدم
به زیر بار خود افتاده بودم امّا زود
رسید دست عطای کسی به فریادم
سحر گشود به رویم تمام درها را
دمی که نالة رب الحسین سر دادم
چه سود می بری از کیفر مُحبِ حسین
من آن بَدَم که دلم را به کربلا دادم

شاعر : محمود ژولیده