بااینکه هست در همه جا رفت و امدت
من ماندم به پیچ و خم  روز موعدت
سال یکی دو مرتبه یاد تو میکنیم
ان هم به روز غیبت و روز تولدت
تو پیش مایی و همه اواره توئیم
غافل از اینکه گنج دل ماست مقصدت
بعد از هزار و یکصد  چندین سفر فراق
گویا هنوز تک رقمی مانده  سیصدت
ای احمد و علی و حسین و حسن چه شد
ممنوع مانده بردن  نام محمدت
پا جای رد پای تو نگذاشته هنوز
دارم خیال حلقه ی زلف مجعد ت
نامم برای شیعه شدن بی بلوغ ماند
زیرا در انتخاب تو ماندم مردّدت
شرمن ده ام که مثل تو شفاف نیستم
من با امام عصر خودم صاف نیستم
مجنون رهش به کوچه ی لیلا نمیخورد
رفتار ما به شیوه ی تقوا نمی خورد
حتی به گرد پای عبورت نمیرسیم
وقتی به ما  مسیر تو مولا نمیخورد
تا کاملا به بود تو ایمان نیاوریم
این جشن ها به درد تو اقا نمیخورد
ما در حصار کنگره ی  عقل مانده ایم
این حرف ها به درد دل ما نمیخورد
صد ها مقاله هم که شود دکترین ما
این گفتمان بی عمل امضاء نمی خورد
وقتی جدا ، دیانت ما از سیاست است
ائین ما بجز به کلیسا نمی خورد
باور نمی کنیم مدیریّت ترا
یعنی ولایت تو به دنیا نمی خورد ؟
وقتی که تو صباح و مسا گریه می کنی
پرسش نمی کنم چرا گریه میکنی
اقا به خانه ی دل ما در نمی زنی ؟
یک بار هم به خانه ی ما سر نمی زنی ؟
سر میزنی توشه ی ما پشت در نهی
دستی به سر  به شیوه ی حیدر نمی زنی
فرعون نفس ،بسته ره ما به سوی تو
ما را نهیب نعره ی خیبر نمی زنی
دیگر خبر ز بارش رحمت نمیرسد
ابی به چهره های مکدر نمیزنی
بت های کعبه باز رجز خوان شدند علی
پایی دیگر به دوش پیمبر نمی زنی
وقتی هنوز <<یا ولدی >>می رسد به گوش
دستی به نعش پاره ی اکبر نمی زنی
حالا که وقت ماه گرفتن رسیده است
ایا سری به کوچه مادر نمیزنی
اقا بخاطر دل زهرا ظهور ÷کن
از تاق نصرت دل ما عبور کن
عالم در انتظار حضور مقدست
در جاده های خشک به امید روز سبز
خضر است در مسیر عبور مقدست
خورشید هر سحر به امید تو میدمد
شاید رسد به سایه ی نور مقدست
ایوب و مات و سر زده از برد با ری ات
زینب شریک قلب و صبور مقدست
اقا هنوز دست علی بسته مانده است
وا کن گره به اخم غرور مقدست
وقتی که ذوالفقار برون اید از نیام
هر سو رهاست نغمه ی صور مقدست
روزی که انتقام ،کشتی از بت بزرگ
دلهاست عهده دار سرور مقدست
تا در نماز دست دعا میکنی بلند پیوسته نام
پیوسته نام فاطمه را میکنی بلند

شاعر : محمود ژولیده