آی پدر و مادر فرزند از دست داده، نمی دونم فرزندتون رو توی لحظات آخر عمرش توی چه حالتی دیدید، نمی-دونم لحظات آخر عمرش از شما چی خواست، مطمئناً هر چی از شما خواسته آب نخواسته، نمی دونم وقنی از دنیا رفت، بالای سرش بودید یا نه، امّا دلا بسوز برای ابی عبدالله، اون لحظه ای که علی اکبر از وسط میدون جنگ صدا زد: ای پدر مرا دریاب...

صدای علی اکبر بلند شد. « ابتا! علیک منّی السلام؛ هذا جدی رسول الله یقرئک السلام و یقول و عجل القدوم الینا.» پدر جان! سلام بر تو باد، هم اکنون این جد من رسول خدا است که بر تو سلام می-رساند و می فرماید: به سوی ما شتاب کن.

آقا امام حسین با عجله بر سر بالین علی اکبر آمدند و با ناله فرمودند: «قتل الله قوماً قتلوک.» و اشک از دیدگان ایشان سرازیر شد و فرمودند: «علی الدنیا بعدک العفا» بعد از تو خاک بر سر دنیا « و جلس علی التراب و جعل الدم عن ثنایا» در این حال زینب از خیمه بیرون دوید و فریاد می زد: ای برادرم، با شتاب آمد و خود را روی بدن خون آلود علی اکبر افکند؛ که امام حسین سر خواهر را بلند کرد و او را به خیمه بازگرداند. سیدالشهداء روی خاک نشست و خون را از دندان های علی اکبر پاک کرد.

علی اکبر هنوز زنده است اما ضربه ای که بر سر فرود آمده است ، دهانش را پر از خون کرده، امام حسین با انگشت خود خون را از دهان علی اکبر پاک کرد «‌فشهق شهقه فمات» .

علی اکبر یک ناله ای زد و جان به جان آفرین تسلیم کرد. در حالی که بدن مبارکش « فقطعوه بسیوفهم ارباً اربا» قطعه قطعه شده بود؛ امام صورت اشک آلود خود را روی چهره ی خون آلود علی اکبر گذاشت ، و به قدری بلند گریه کرد که تا آن روز کسی این گونه صدای گریه ی بلند از امام را نشنیده بود اما دل امام حسین آرام نمی گیرد.

سپس پیکر خون آلود اکبرش را در آغوش گرفت و فرمود: « یا بنیّ و بقی ابوک فریداً وحیداً» پسرم، از غم و اندوه دنیا راحت شدی؛ ولی پدرت تنها و غریب ماند.   حالا ابی عبدالله می خواهد این بدن خون آلود و قطعه قطعه را به خیمه-ها بیاورد؛ چون بدن های همه ی شهداء را خود امام حسین به خیمه ها آورده است؛ ولی بدن علی را نیاورد. رو به خیمه ها کرد و فرمود:

« یا فتیان بنی هاشم! احملوا أخاکم الی الفسطاطاً . »