آسمونا بی قرارن،كبوترا پرواز میكنن
زائرا بیاین كه دارن،در بقیع و باز می كنن
بارونیه آسمونش
لب پنجره ی ایونش
عالمیه روضه خونش
وای چه حكایتی
وای چه زیارتی
وای عجب غربتی
بیا و ببین مدینه،چه اشكی مردم می ریزن
تو بقیع دارن برای،كبوترا گندم می ریزن
بی ضریح و بارگاهه
این زیارت اگه كوتاهه
لبریز ِ از اشك و آهه
وای چه حكایتی
وای چه زیارتی
وای عجب غربتی
یا امام صادق آقا،چرا شب غم سر نمیآد
حرمی نداری اما،ازم یه كاری بر نمیآد
سمت بقیع پر كشیدم
رو به قبر تو سلام میدم
تنها تویی تو امیدم
وای چه حكایتی
وای چه زیارتی
وای عجب غربتی