می رود تا عرش بالا روح انسان در سحر
دل فراتر می رود از حد امکان در سحر
پا گذارد در حریم قرب حی لا یزال
هر که فارغ می شود از راحت جان در سحر
بی ریا از پشت بام خانه می آید به گوش
ذکر یارب یارب مرغ غزل خوان در سحر
روزی خود می کنند از آستان حق طلب
پهن باشد سفره های غرق احسان در سحر
خیز از جا و نظر کن در سکوت خواب ها
خیز و مستی کن میان جمع مستان در سحر
 خیز و بر الطاف ذات حقتعالی دل ببند
خانه ی غم را نما از پایه ویران در سحر
خیز از جا و زبان بر شکر نعمت باز کن
شکر نعمت میکند گهگاه طوفان در سحر
مثل حافظ نیمه شب آب حیاتی نوش کن
خیز و بنشین پای درس زهدو عرفان در سحر

شاعر : سید حجت بحرالعلومی طباطبایی