چون زهر کین شراره به جان حسن گرفت
زهرا به خلد گوشه بیت الحزن گرفت
زهری که بهر قتل سلیمان ملک دین
آن اهرمن ز خسرو ملک ختن گرفت
بر کام آن عزیز خدا از جفا بریخت
آتش به جان آن خلف ابوالحسن گرفت
زان آب آتشین که دل مجتبی به سوخت
سیل سرشگ دیده هر مرد و زن گرفت
لعلی که بود همچو عقیق یمانیش
از سوز زهر رنگ گل یاسمن گرفت
اوخ که زینب بدو صد آه دردناک
طشتی برابر حسنش از محن گرفت
آمد حسین بر سر بالین آن جانب
بر دامن از وفا سر آن ممتحن گرفت
اشک غم از دو دیده ببارید بر عذار
در حالتیکه خون دلش از لبن گرفت
آمد خروش واحسنا هر زمان ز عرش
پیک عزا به کون و مکان انجمن گرفت
واحسرتا که گرد یتیمی ز جور خصم
چهره منیر قاسم گل پیرهن گرفت
آن طایر بهشتی از این خاک دان گذشت
اندر فراز شاخه طوبی وطن گرفت
آه از دمی گه از ستم قوم بد شعار
تیر از کمان گذشت و جا بر کفن گرفت
آن صورتی که شمس و قمر منفعل نمود
خاکش ببر کشیده و بر خویشتن گرفت
زین ماتمی که قلب حسین شد جریح دار
کلک صفا شکست و عنان سخن گرفت