حرم بی صاحب و صاحب حرم گردیده صحرایی
بریز ای کعبه تا صبح قیامت،اشک تنهایی
امیر کاروان دل شده آواره در صحرا
کند،دنبال او صد کاروان دل راهپیمایی
خلایق دور کعبه جمع و جمعی از بنی هاشم
به صحراها شده آواره با گل های زهرایی
رخ ماه بنی هاشم گل روی علی اکبر
بود منزل به منزل دور محمل ها تماشایی
پراکنده آل الله را از مکه،می بینم
که نوک نیزه ها دارند فردا گردد هم آیی
به سنگ زشت خویان از کنار کعبه می بینم
که از خون جبین گلگون شود رخسار زیبایی
بریز ای اشک بهر باغبان وحی از دیده
که پرپر می شود گل های او پیش از شکوفایی
نه طفلی تشنه جان داده،نه آبی منع گردیده
چه رخ داده که از خون چشم سقا گشته دریایی؟
به سوی کربلا منزل به منزل می رود زینب
که در گودال خون بخشد امامش را شکیبایی
به صحرای بلا پر می زند روح علی اصغر
که در گهواره خون بهر او گویند لالایی
ز بام کعبه زیر تابش خورشید می بینم
که می گیرد عطش از چشم عین الله بینایی
بسوز ای دل که می بینم سر فرزند زهرا را
کند بر نوک نی هر دلربایی هم دل آرایی
نشاید شرح این غم را نوشتو گفت ای(میثم)
قلم را نیست یارایی،زبان را نیست گویایی

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار