در یم عشق و کرم لولوء لالایم من          بنگریدم که همان ام ابیهایم من
پدرم ختم رُسُل اشرف مخلوقات است           بنتِ محبوب خدا عترت طاهایم من
همسرم مظهر عدل است و جلال حق است        صورت عشق خدا،جلوه ی مولایم من
شیر حق شوهر شایسته و شایان من است          همنشین شه بی یاور و تنهایم من
پدر و همسر من هر دو یم عرفانند          ساحل پر گُهر بین دو دریایم من
دختر ختم نبی اُمِّ امامت هستم        نزد حق صاحب این رُتبه ی والایم من
من چراغ رهِ ظلمانی دنیای شما         ساقی فائضه ی حوض تولّایم من
حق منم،لطف منم،عدل منم، داد منم          سرورِمحشرم و محشرِ فردایم من
سوره ی قدر منم ،قدر شناسید مرا          لابه لای همه آیات هویدایم من
من همان کوثرِ اعطاء شده ی رحمانم         ابتران! چشم گشایید که زهرایم من
شاکی ام من زِ شما محضر قرانِ مبین
رنج من رنج رسول است و خداوند معین
قبلِ پیغمبرتان ،جمله نجاست بودید         مثل دیوان وددان اهل شرارت بودید
دختران؛ زنده به گوران شماها بودند          بسکه بی معرفت و اهل شقاوت بودید
مثل حیوان، همه در بند شکمها مانده          جُملگی بی خبر از رحم و مروَّت بودید
مثل یک آب دهان بود همه ارزشتان          شُهره بر پَستی و همزاد حقارت بودید
له شده خوار شده زیر لگد ها مانده          همه گنداب خور و عین کثافت بودید
همگی اهل ریا ، اهل نفاق و پَستی          زیر بار ستم و درد و ضلالت بودید
پدرم بود که از ظلمتتان بیرون کرد           مثل خفاش همه ،عاشق ظلمت بودید
پدرم بود که با یار و پسر عمِّ خودش          نورتان داد و شما خفته ی  ذلّت بودید
پدرم بود که در اوج سفاهتهاتان          و زمانیکه همه غرق بلاهت بودید...
رهنمون گشت شما را به جهانی بهتر          لیک نالایق این بذل و عنایت بودید
شاکی ام من زِ شما محضر قرانِ مبین
رنج من رنج رسول است و خداوند معین
تا فرو بست پدر ،دیده ی خود را زجهان          همه ی کفر و نفاق دلتان گشت عیان
همگی باز گشودید دهان را به نفاق          بسته بودید زمان پدرم جمله زبان
چه شد اکنون که همه تابع شیطان گشتید؟          ای فرومایه ترین مردم بی شرم زمان
ای ستوران شده رام به دست ابلیس           داده بر شَهوتِ دنیا همه افسار و عنان
سرِ هم ریخته دعوای خلافت کردید          نشده خشک،  کفن، برتنِ پیغمبرتان
پدرم دیده فرو بست و به نورش پیوست          لیکن از جهل شما بود ، همیشه نگران
مرتضی؛ حیدر کرار که بر خانه نشست          ماتم ختم رُسُل بر دل او هست گران
دلم از دردو غم وغصه شده مالامال          لیک لب را نگشودم که کنم جمله بیان
منِ پروانه صفت، شمع خودم را دارم          این شمایید که غرقید به دریای زیان
از شما پیش خداوند شکایت بردم        پیش کس فاطمه،هرگز ننموده است فغان               
شاکی ام من زِ شما محضر قران مبین
رنج من رنج رسول است و خداوند معین
این منم، زاده ی کبرا بشناسید مرا          لقبم ام ابیها بشناسید مرا
کرکسان! دورشوید از تن بی جان نبی           قله ها را منم عنقا؛بشناسید مرا
جاهلان! چشم گشایید و تماشا بکنید          این منم دختر طاها بشناسید مرا
منشینید اگر یار رسواللهید           مانده ام یکه و تنها بشناسید مرا
این منم سرور و سالار زنان دو جهان          همسر شاه تولّا بشناسید مرا
منکر ارثِ بتولید و وصایای رسول ؟          منکران حق عظما بشناسید مرا
مُصحف آرید و بخوانید و بفهمید همه           قصه ی حضرت یحیا بشناسید مرا
سندِ جمله جهان محضر فتوای حق است          منم آن صاحب فتوا بشناسید مرا
همسر ساقی کوثر شه مردانم من          این منم حضرت زهرا بشناسید مرا
شاکی ام من زِ شما محضر قرآن مبین
رنج من رنج رسول است و خداوند معین
تیره بختان سقیفه!چه شده باورتان؟           که شد ابلیس دنی هم نفس و یاورتان
چه بلا آمده اینک سر قران شما ؟          پس چه شد سوره ی با بیّنه ی کوثرتان؟
نور من لیک نشسته همه جای قران         چشمتان کور شد از شهوت سیم و زرتان
گربسوزد همه قران و بماند اسمش           باز پیداست در آن دختر پیغمبرتان
به خدا مصحف حق جلوه ی آئینه ی ماست          لیک ابلیس نموده همه کور و کرتان
لب فرو بسته و خاموش ؛مهاجر ،انصار           فقط ابلیس نشسته به سرِ منبرتان
روی در روی نبی ،روز جزای موعود           وای برمسلک و اندیشه و بر رهبرتان
یادتان رفته که پیغمبر  پاک پرهیز          گفت: زهراست شفیع گنه محشرتان؟
هر که آزُرد مرا قلب نبی را آزُرد            واز آن می شکند قلب حقِ اکبرتان
به خدا نیست دلم راضی از اعمال شما          دلم آزرده از این روح ستم پرورتان
شاکی ام من زشما محضر قران مبین
رنج من رنج رسول است و خداوند معین

شاعر : محمد سیمزاری